A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | R | S | T | U | V | Y | Z
Ö
ÖCAL: (Tür.) Er..- Yapılan kötülüğün acısını çıkar, öcünü al.
ÖCALAN: (Tür.) Er. - İntikam alan.
ÖDÜL: (Tür.) l Bir basan ya da iyilik karşısında verilen armağan. 2. Yarışma veya müsabakalarda bir tarafın, kazanana verdiği hediye, mükafat. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGE: (Tür.) 1. Çok akıllı. Yaşlı kimse. 2. Bir ulusun büyüğü, ileri geleni. 3.. Hekim. 4. Ün, şöhret. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGEDAY: (Tür.) Er. 1. Çok akıllı, bilgili. 2. Moğol hükümdarı Cengiz Han'ın oğlu.
ÖGER: (Tür.) Er. - Akıllı, bilgili kimse.
ÖGET: (Tür.) - Beğenilen, aranılan, övülen, iyi güzel. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGETÜRK: (Tür.) Er. - Akıllı, bilgili Türk.
ÖĞÜN: (Tür.) 1. Kendini yücelt, gurur duy. 2. Zaman vakit. 3. Kez, defa. 4. Önde, ileride olan. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖĞÜT: (Tür.) - Bir kimseye yapması ya da yapmaması gereken şeyler için söylenen söz. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖKE: (Tür.) Er. - (bkz. Öge).
ÖKER: (Tür.) Er. - Akıllı kimse.
ÖKKEŞ: (Ar.) Er. 1. Erkek örümcek. 2. Bir dağ adı.
ÖMER: (Ar.) Er. - İslam Devleti'nin II. Halifesi Ömer b. Hattab. Dünya durdukça adaletinden dolayı ondan bahsedilecek. Cennetle müjdelenmiştir. Hak ile Batılı çok iyi ayırt edebilen bir alim olduğu için Ömeru'1-Faruk adını almıştır.
ÖMÜR: (Ar.) 1. Hayat müddeti, yaşama süresi. 2. Hayat, dirilik. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖMÜRAL: (a.t.i.) Er. - Uzun ömürlü ol.
ÖMÜRCAN: (a.t.i.) - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNAL: (Tür.) Er. - İleri git, lider ol anlamında.
ÖNAY: (Tür.) - Ayın ilk günlerindeki hali, hilal. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNAYDIN: (Tür.) Ka. - Ön aydın.
ÖNCEL: (Tür.) 1. Birine göre kendinden önce yerini tutmuş olan kimse. 2. Bizden önce yaşamış olanlar. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNCÜBAY: (Tür.) Er. - Klavuz, rehber, önder kişi.
ÖNDER: (Tür.) - Bir davada, fikri siyasi bir harekette önde giden, önayak olan, kitleyi idare eden kimse, lider, şef. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNEL: (Tür.) - Bir işin tamamlanması için verilen süre, vade, mühlet. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNEN: (Tür.) - Hak, adalet. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNER: (Tür.) 1. Önde gelen, başta gelen. 2. Yön. 3. Sıra. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGAY: (Tür.) - Jüpiter gezegeni. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGEL: (Tür.) Er. - Ağır başlı.
ONGEN: (Tür.) - Basan, zafer. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGÜ: (Tür.) Er. 1. İlk, önce, önceki. 2. Direnme, inat.
ÖNGÜL: (Tür.) 1. Direnen, inatçı kimse. 2. Ön ayak olan, teşvik eden. 3. Kılavuz. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGÜT: (Tür.) Er. 1. Saklanarak yanaşma, izinden yürüme. 2. Hücum etmek için elverişli yer.
ÖNKAL: (Tür.) Er. - Ön kal.
ÖNNUR: (Tür.) Ka. - Ön nur.
ÖNSAL: (Tür.) Er. - Ön sal.
ÖNSOY: (Tür.) Er. - İlk soy.
ÖNÜR: (Tür.) - Kendinden önceki, eski. Öne geçen, ileriye giden. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖREN: (Tür.) 1. Eski yapı ya da kent kalıntısı. 2. Şehir kent. Köy. 3. Bitek ova. 4. Ormanlık yer. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖRENEL: (Tür.) Er. - Cömert ve geniş el.
ÖRENER: (Tür.) Er. - Geniş, güven veren yiğit.
ÖRENGÜL: (Tür.) Er. - Yaban gülü.
ÖRGEN: (Tür.) Er. 1. Organ. 2. İnce halat, urgan.
ORSAN: (Tür.) Er. - Yüce adı olan.
ÖRSEL: (Tür.) Er. - Ör sel.
ÖTÜKEN: (Tür.) Er. 1. Oğuz destanında Tiyenşan dağlarıyla Orhun havzası arasında bulunduğu belirtilen, ormanlık kutsal bölge. 2. Moğolca'da yer Tanrıçası. - İsim olarak kullanılmaz.
ÖVEÇ: (Tür.) Er. - 2, 3 yaşındaki erkek koyun.
ÖVÜNÇ: (Tür.) - Övünmeye yol açan, övünülecek şey. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖYMEN: (Tür.) Er. - Evcimen, evine bağlı.
ÖZ: (Tür.) 1. Bir kimsenin betiği, manevi varlığı. 2. Bir şeyin temel öğesi. 3. Kan bağı ile bağlı olan. 4. Katıksız, an. 5. Çay, dere. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZAK: (Tür.) Er. - Öz ak. Özü temiz, doğru kimse.
ÖZAKAN: (Tür.) Er. - Öz akan.
ÖZAKAY: (Tür.) - Öz akay. Özü temiz kimse. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZAKIN: (Tür.) Er. - Öz akın.
ÖZAKINCI: (Tür.) Er. - Öz akıncı.
ÖZAKTUĞ: (Tür.) Er. - Beyaz tuğ.
ÖZAL: (Tür.) Er. - Öz al.
ÖZALP: (Tür.) Er. - Özünde yiğit olan kimse.
ÖZALPMAN: (Tür.) Er. - Özünde yiğit olan kimse.
ÖZALPSAN: (Tür.) Er. - Yiğitliğiyle tanınan kimse.
ÖZALTAN: (Tür.) - Sabah seher vöaktinde göğün kızıllaşarak aydınlanması. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZALTAY: (Tür.) Er. - Altaylara mensup. Öztürk.
ÖZALTIN: (Tür.) - Özü altın gibi değerli olan kimse. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZALTUĞ: (Tür.) Er. - Kırmızı tuğ.
ÖZAN: (Tür.) Ka. - Öz an.
ÖZARI: (Tür.) - Arı gibi çalışkan kimse. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZARKIN: (Tür.) Er. - Öz arkın.
ÖZASLAN: (Tür.) Er. - Aslan gibi güçlü, soylu kimse.
ÖZATA: (Tür.) Er. - Ata ve Öz kelimelerinden birleşik isim.
ÖZATAY: (Tür.) Er. - Özü herkesçe tanınan kimse.
ÖZAY: (Tür.). - Özü ay gibi temiz, parlak, aydınlık kimse.
ÖZAYDIN: (Tür.) - Özü temiz, aydınlık kimse. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBAL: (Tür.) Er. - Balın özü. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBALA: (Tür.) Er. - Öz çocuk.
ÖZBAŞ: (Tür.) Er. - Öz baş.
ÖZBAŞAK: (Tür.) Ka. - Öz başak.
ÖZBATU: (Tür.) Er. - Öz batu.
ÖZBAY: (Tür.) Er. - Yiğit, Türk Alpi.
ÖZBEK: (Tür.) 1. Yiğit, cesur, özü güçlü. 2. Orta Asya'da yaşayan bir Türk boyu ve bu boydan olan kimse. 3. Dere, çay. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBEKKAN: (Tür.) Er. - Özbek soyundan gelen.
ÖZBEN: (Tür.) - Soyluluk ve asalette öz, temel. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBERK: (a.f.i.) Er. - Özü güçlü kimse.
ÖZBEY: (Tür.) Er. - (bkz. Özbay).
ÖZBİL: (Tür.) - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLEK: (Tür.) - Güçlü bilek. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLEN: (Tür.) - Kendisi bilen, kendiliğinden bilen. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLGE: (Tür.) - Bilgelik taşıyan. Doğasında bilgelik bulunan. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLGİN: (Tür.) - Öz bilgin. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLİR: (Tür.) - Asıl bilgiye ulaşan, temel bilgi sahibi. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİR: (Tür.) Er. - Soy, temel, asıl birliği.
ÖZBOĞA: (Tür.) Er. - Öz boğa.
ÖZCAN: (Tür.) - Candan, samimi, içten. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDEL: (Tür.) - Hediye. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDEMİR: (Tür.) Er. - Özü demir gibi güçlü.
ÖZDEN: (Tür.) 1. Soyca temiz, köleliği olmayan, özgür. 2. Özle, özvar-lıkla, gerçekle ilgili. 3. Suların geçtiği yer, su geçidi. 4. Özsu. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDENER: (Tür.) Er. - Özden er.
ÖZDEREN: (Tür.) Ka. - Öz deren.
ÖZDEŞ: (Tür.) - Her türlü nitelik bakımından eşit olan, benzer olan. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDİL: (Tür.) Er. - Gönülden, içten.
ÖZDİLEK: (Tür.) - Candan dilenen dilek. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDİLMAÇ: (Tür.) Er. - Tercüman, çevirmen.
ÖZDİNÇ: (Tür.) Er. - Özlü, canlı, dinç olan kimse.
ÖZDİNÇER: (Tür.) Er. - Özü canlı, dinç olan kimse.
ÖZDOĞA: (Tür.) Er. - Gerçek, bozulmamış tabiat.
ÖZDOĞAL: (Tür.) Er. - Öz doğal.
ÖZDOĞAN: (Tür.) Er. - Öz doğan.
ÖZDOĞRU: (Tür.) Er. - Özünden temiz, dürüst kimse.
ÖZDORU: (Tür.) Er. - Öz doru.
ÖZDORUK: (Tür.) Er. - Zirve. Yüksek şahsiyet.
ÖZDURAN: (Tür.) Er. - Öz duran.
ÖZDURDU: (Tür.) Er. - Öz durdu.
ÖZDURU: (Tür.) Er. - Özü duru, katıksız olan.
ÖZEK: (Tür.) 1. Güç. 2. Çalışkan. 3. Küçük dere. 4. Ağacın, bitkinin özü, içi. Bitki filizi. 5. Bir şeyin ortası. 6. Sel yarıntısı. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZEKAN: (Tür.) Er. - Öze kan.
ÖZEL: (Tür.) - Öz el. l. Yalnız bir kişiye, bir şeye ait ya da ilişkin olan. Devlete değil, kişiye ait olan. 2. Her zaman görülenden, olağandan farklı, dikkate değer. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZEN: (Tür.) 1. Bir işin elden geldiğince iyi olması için gösterilen çaba. 2. İçerlek, tam orta, en içeride olan. 3. İlk söz. 4. Bir birine yakın iki dağın arasındaki uzaklık, ara. Dere, ırmak. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZENAY: (Tür.) Ka. - Özen ay.
ÖZENDER: (Tür.) Er. - Ender bulunan yaratılışta olan, değerli.
ÖZENGİN: (Tür.) Er. - Özü engin, geniş ve derin.
ÖZENGÜL: (Tür,) Ka. - Özen gül.
ÖZENİR: (Tür.) Ka. - Çaba gösteren, en iyisini yapmaya çalışan.
ÖZENLİ: (Tür.) Er. - Özenle çalışan kimse.
ÖZER: (Tür.) - Yiğit, doğru kimse. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZERCAN: (Tür.) Er. - Özer can.
ÖZERDAL: (Tür.) Er. - Öz er dal.
ÖZERDEM: (Tür.) Er. - Bütün erdemleri özünde toplayan.
ÖZERDİM: (Tür.) Er. - Özüne erdim, ulaştım.
ÖZERDİNÇ: (Tür.) Er. - Özünde canlı, dinç olan erkek.
ÖZEREK: (Tür.) Er. - Asıl amaç, ulaşılmak istenen şey.
ÖZERHAN: (Tür.) Er. - Yiğit, cesur han.
ÖZERK: (Tür.) Er. - Kendi kendini yönetme yetkisi olan.
ÖZERKİN: (Tür.) Er. - Özgür, güçlü kimse.
ÖZERKMEN: (Tür.) Er. – Özünde güçlü olan.
ÖZERMAN: (Tür.) Er. - 1. Bir şeyi çok isteyen. 2. Pişmanlık duyan.
ÖZEROL: (Tür.) Er. - Gerçek yiğit ol.
ÖZERTAN: (Tür.) Er. - Öz ertan.
ÖZERTEM: (Tür.) Er. - Özünde erdemli olan.
ÖZGE: (Tür.). 1. Başka, gayrı, diğer. Yabancı, ağyar. 2. İyi, güzel. 3. İki dağ arasındaki dereciklerin birleştiği yer, derenin başlangıcı. 4. Şakacı. 5. Cana yakın, sıcakkanlı. 6. Yürekli, gözü pek. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGEBAY: (Tür.) Er. - İyi, güzel, yürekli erkek.
ÖZGEER: (Tür.) Er. - İyi güzel erkek.
ÖZGEN: (Tür.) - Özü geniş, rahat, sakin kimse. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGENALP: (Tür.) Er. - Sakin, ağırbaşlı yiğit.
ÖZGENAY: (Tür.) - (bkz. Özgenay). - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGENÇ: (Tür.) Er. - Öz genç.
ÖZGENER: (Tür.) Er. - (bkz. Özgenalp).
ÖZGER: (Tür.) - İyi, güzel kimse. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGİRAY: (Tür.) Er. - Kuvvetli, kudretli yiğit. Kırım hanlarının kullandığı isimlerden.
ÖZGÜ: (Tür.) 1. Kutsal. 2. Özellikle birine ya da bir şeye ait olan. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜÇ: (Tür.) Er. - Temel güç. Ana kuvvet.
ÖZGÜL: (Tür.) Ka. 1. Özü gül gibi olan. 2. Özellikle bir türe ait olan.
ÖZGÜLAY: (Tür.) Ka. - Öz gül ay.
ÖZGÜLEÇ: (Tür.) - Güler yüzlü, içten gülen kimse. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜLER: (Tür.) Ka. - Öz güler.
ÖZGÜLÜM: (Tür.) Ka. - Öz gülüm.
ÖZGÜN: (Tür.) - Nitelikleri bakımından benzerlerinden ayrı ve üstün olan. Yalnız kendine özgü bir nitelik taşıyan. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜNAY: (Tür.) Özgün ay. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜNEL: (Tür.) Ka. - Üstün, kerem sahibi cömert el.
ÖZGÜNER: (Tür.) Er. - Öz güner.
ÖZGÜNEŞ: (Tür.) - Güneş gibi parlak ve kapsamlı. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜR: (Tür.) 1. Kendi kendine hareket etme, davranma karar verme gücü olan. 2. Tutuklu olmayan, hür. Başkasının kölesi olmayan. Bağımsız. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZGÜRCAN: (Tür.) Er. - Özgürlüğüne düşkün kimse.
ÖZGÜREL: (Tür.) Er. - Özgür davranan kimse.
ÖZGÜVEN: (Tür.) - Kendine güvenen. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZHAKAN: (Tür.) Er. - Hakan soyundan gelen.
ÖZHAN: (Tür.) Er. - Hükümdar soyundan gelen.
ÖZİL: (Tür.) - Gerçek ülke. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZİLHAN: (Tür.) Er. - Ülkenin hanı, reisi.
ÖZİLTER: (Tür.) Er. - Yurdun gerçek savunucusu, koruyucusu.
ÖZİNAL: (Tür.) Er. - Gerçek arkadaş, dost.
ÖZİNAN: (Tür.) - Özden gelen inanç, iman. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZKAN: (Tür.) Er. - Temiz kan, soylu kimse.
ÖZKAR: (Tür.) Er. - Öz kar.
ÖZKAYA: (Tür.) Er. - Öz kaya.
ÖZKAYRA: (Tür.) Er. - İçten gelen bağış, iyilik.
ÖZKE: (Tür.) - Sağlam, sağlıklı. Temiz yürekli. - Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
